Dwa czerwcowe tygodnie przypominałem Indianę Jonesa poszukując strzępek materiałów na płytkę do duniowej Lampy. Okazało się, że nie warto kategorycznie wyrzekać się ( tak jak to niejednokrotnie czyniłem, mea culpa) swoich korzeni, tego co robiło się kiedyś, nawet jeżeli efekty ówczesnych popełnień dziś wywołują rumień, śmiech czy żenadę. Pasja okazuje się silniejsza niż wstyd. Skonstatowałem to po 48 godzinach buszowania w swoich zakurzonych kasetach, kiedy stwierdziłem, że nic dla PDW nie mam i płytkę z rzadkościami szlag trafi jak Hiszpanów na Euro 04.
